ជំនឿពីនរក សួគ៌
មនុស្សដែលរស់នៅក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន ពុំសូវជឿទេរឿងបុណ្យ បាប នរក សួគ៌ ព្រមទាំងខ្មោច ព្រាយ បិសាចជាដើម ។ គេច្រើនតែជឿ និងផ្អែកជំនឿរបស់គេទៅនឹងវិទ្យាសាស្ត្រ ដែលគេយល់ថាមានហេតុផលជាក់លាក់ជាង ។ ជំនឿដែលបុព្វបុរសធ្លាប់ជឿនោះ គឺជាជំនឿប្រាសចាកនូវហេតុ ផលពិត ។ការចូលចិត្តរបៀបនេះ មានភាគច្រើនបំផុតចំពោះអ្នកដែលបានរៀនសូត្រ មានចំណេះដឹងចូលចិត្តខាងផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រខ្លាំង ។ ប៉ុន្តែការដែលគេចូលចិត្តថាយ៉ាងនេះ គេមិនបានសិក្សាឲ្យស៊ីជម្រៅទៅលើជំនឿដែលបុព្វបុរសធ្លាប់ជឿ នោះក៏ទេ ។ ដោយសម្អាងលើហេតុផលវិទ្យាសាស្ត្រ គេក៏បោះបង់ចោលជំនឿចាស់ដែលខ្មែរធ្លាប់ជឿ ទុកចិត្ត និង គោរពប្រតិបត្តិមកអស់កាលអង្វែងមកហើយ ។
អ្នកខ្លះក៏បានពិចារណាលើរឿងបុណ្យ បាប នរក សួគ៌ នេះដែរ តែពិចារណាមិនយល់ ក៏តោងហេតុផលថា បាប នរកនោះគឺស្ថិតនៅលើពពួកមនុស្សដែលគ្មានទីជម្រក អនាថា អ្នកសុំទាន ឬការដាក់ទារុណផ្សេងៗ ដូចមានក្នុងពន្ធនាគារជាដើម ដែលគេធៀបថាជានរកនោះ អ្នកខ្លះថានរកស្ថិតនៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស នៅក្នុងចិត្តនោះឯង ។ បើកាលណាចិត្តក្ដៅក្រហាយ ខ្លួននោះឯងជានរក ភូមឋានផ្ទះសម្បែងសម្រាប់រស់នៅជានរក ។ ឯសួគ៌វិញបានដល់ពពួក មនុស្សដែលមានវណ្ណៈ បុណ្យស័ក្ដិខ្ពង់ខ្ពស់ បានដល់សេចក្ដីសុខខាងទ្រព្យ ខាងអារម្មណ៍ ។ល។ រួចគេទាញសន្និដ្ឋានមកថា នរក សួគ៌ គឺមាននៅស្ថានមនុស្សលោកយើងនេះឯង មិនមាននៅខាងលើ ឬ ខាងក្រោមដូចដែលគេធ្លាប់ជឿមកទេ ។ ចំណែកខាងវិទ្យាសាស្ត្រ ដែលស្រាវជ្រាវនរក សួគ៌នេះ លុះស្រាវជ្រាវអស់សមត្ថភាពមិនបានឃើញនរក សួគ៌ប្រាកដនៅទីណាក៏បដិសេធថាមិនមាននរក សួគ៌ ។
តើនរក សួគ៌ដែលបុព្វបុរសធ្លាប់ជឿ មានទាំងឆ្លាក់ទុកជាប់នឹងផ្ទាំងសិលា ក្នុងអក្សរសិល្ប៍ផ្សេងៗ គឺជាជំនឿមិនត្រឹមត្រូវឬយ៉ាងណា? ឬក៏គ្រាន់តែជាការបោកបន្លំឲ្យយើងជឿ ដើម្បីឲ្យមនុស្សខ្លាចរអា ខំធ្វើតែអំពើល្អ ចៀសវាងនូវអំពើអាក្រក់?
ទាក់ទងទៅនឹងបញ្ហាបាប បុណ្យ នរក សួគ៌អស់នេះ សៀវភៅ “ជំនឿចាស់ មនុស្សថ្មី” របស់អ្នកនិពន្ធ សុង ស៊ីវ បានពន្យល់យ៉ាងក្បោះក្បាយជាទីបំផុត ។ សូមរកជាវមកអានដើម្បីកើនសតិបញ្ញា ។
ខ្ញុំសូមដកស្រង់ហេតុផលមកខ្លះៗដូចខាងក្រោម ៖
ប្រសិនបើយើងចូលចិត្តថា នរក សួគ៌ នេះមិនមានទេ នោះព្រះពុទ្ធគោត្ដម ដែលយើងគោរពបូជាសព្វថ្ងៃ ក៏ពុំមានន័យអ្វីឲ្យយើងគោរពទៀតដែរ ព្រោះព្រះអង្គបានយករឿងនរក សួគ៌នេះដើម្បីបោកបញ្ឆោតពុទ្ធបរិស័ទប៉ុណ្ណោះ ។ ឬប្រសិនបើយល់ថា ព្រះពុទ្ធអង្គមិនបានសម្ដែងអំពីនរក សួគ៌នេះទេ ក្រែងស្មៀនដែលសរសេរជាគម្ពីរមានការភាន់ច្រឡំ ឬការចម្លងតៗគ្នាមកពុំត្រឹមត្រូវ មានជាក់ច្បាស់ក្នុងព្រះនាមទាំង ១០ របស់ព្រះអង្គមកស្រាប់ គឺត្រង់ព្រះនាមទី ៥ ថា “លោកវិទូ” ព្រោះព្រះអង្គជ្រាបច្បាស់នូវត្រៃលោក គឺលោកទាំងបី មានទេវលោក មនុស្សលោក និង យមលោកនោះឯង ។
បើយើងយល់ថា នរក សួគ៌មិនមានទេ ព្រោះភ្នែកយើងមើលមិនឃើញនោះ ត្រូវលុបព្រះកិត្តិនាមថា “លោកវិទូ” មួយនេះចោលទៅ ទុកត្រឹម ៩ បានហើយ ព្រោះព្រះអង្គអន់ជាងយើង អន់ជាងអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ គ្រាន់តែគូរផែនទី ធ្វើកែវឆ្លុះទុកឲ្យយើងមើលឃើញសួគ៌ នរកផងមិនកើត ។
ចំពោះការគូរផែនទី ធ្វើកែវឆ្លុះ ធ្វើយាន សម្រាប់ឆ្លុះមើលឲ្យឃើញ សម្រាប់ឲ្យទៅដល់ស្ថាននរក សួគ៌នោះ ព្រះអង្គបានសាងទុកឲ្យសព្វគ្រប់អស់ហើយ ។ សម្រាប់អ្នកមិនជឿព្រះអង្គ មានប្រាជ្ញារាក់ គិតមិនយល់ ឲ្យយកផែនទីមកមើល យកកែវមកឆ្លុះ ឲ្យឃើញច្បាស់ផ្ទាល់ភ្នែកខ្លួនចុះ បើចង់ទៅឲ្យដល់ទាំងរស់ក៏បានទៀត អាចទៅតែមួយភ្លែតផង លឿនជាងកាំជ្រួចហោះសម័យបរមាណូនេះទៅទៀត ។
ឯផែនទី គឺកុសលាកុសលកម្មបថ ១០ កែវឆ្លុះគឺទិព្វចក្ខុវិទ្យា និងលោកិយជ្ឈាន ។ លោកអ្នកអាចស្វែងយល់ខ្លួនឯងនៅក្នុងព្រះត្រៃបិដក ជាពិសេសក្នុងគម្ពីរវិសុទ្ធិមគ្គ ។ ថ្មីៗនេះខ្ញុំឃើញមានសៀវភៅពន្លឺពុទ្ធចក្ខុ ឬ ពន្លឺចក្ខុ បានចេញផ្សាយ ដែលមានដាក់លក់នៅក្នុងបណ្ណាគារ អាចរកជាវមកសិក្សាស្រាវជ្រាវបានក្នុងតម្លៃប្រហែល ២៥០០០៛ ។
ខាងលើនេះជាហេតុផលមួយបែប ហើយខ្ញុំសូមលើកមកត្រឹមប៉ុណ្ណេះ ព្រោះបើ សរសេរវែងឆ្ងាយពេក អ្នកអានប្រាកដជាធុញទ្រាន់ ។ បែបផ្សេងទៀត សូមសាកជាវសៀវភៅ “ជំនឿចាស់ មនុស្សថ្មី” ដែលខ្ញុំបានណែនាំខាងលើមកអានបន្ថែម ។
ក្នុងអត្ថបទនេះខ្ញុំមិនមានបំណងបង្ខិតបង្ខំឲ្យលោកអ្នកជឿថាពិត ជាមាននរក សួគ៌ក៏ទេ ស្រេចលើការពិចារណារបស់លោកអ្នកទៅចុះ ។ ការដែលខ្ញុំបង្ហាញនេះ គ្រាន់តែជាដំណឹងដើម្បីឲ្យ លោកអ្នកសិក្សាស្វែងយល់បន្ថែមអំពីបញ្ហា ដែលជាចម្ងល់ និង មិនមានមធ្យោបាយ ដោះស្រាយឲ្យឃើញហេតុផលពិតប្រាកដប៉ុណ្ណោះ ។ ហើយនេះក៏មិនមែនជាការចេះដឹង ឬជាគំនិតផ្ទាល់របស់ខ្ញុំដែរ គឺជាការយល់ដឹងពីអ្នកនិពន្ធ ដែលបានស្រាវជ្រាវ ចងក្រងមកយ៉ាងល្អវិសេស មានហេតុផលយ៉ាងនេះមកស្រាប់ ។
ប្រភពមកពី៖ http://4khmer.wordpress.com
ជំនឿលើខ្នាយតាន់ជ្រូកព្រៃរបស់ខ្មែរ
ប្រជាជនខ្មែររស់នៅក្នុងខេត្ត នានានៃ ព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា រួមមាន ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ បាត់ដំបង ពោធិ៍សាត់ ក៏ដូចគ្នានឹងប្រជាជនខ្មែរដែលរស់នៅក្នុងខេត្តសុរិន្ទ្រ ស៊ីសាកេត និងបុរីរម្យ ក្នុងប្រទេសថៃនាពេល បច្ចុប្បន្ននេះដែរ ពួកគេនៅតែមានជំនឿថា ខ្នាយ តាន់របស់ជ្រូកព្រៃ គឺជាវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិដែលនាំមកនូវសិរីមង្គល និងសេចក្តីសុខចម្រុងចម្រើន ។
ជំនឿលើខ្នាយតាន់ជ្រូកព្រៃក៏កើតមានទៅដល់ប្រជាជនខ្មែរភាគតិចដែលរស់ នៅតាមច្រករបៀងនៃព្រំដែនខ្មែរ-លាវផងដែរ ។ ជនជាតិខ្មែរលើទាំងនេះមានដូចជាពួកទំពូន ព្នង និងស្ទៀងជាដើម ដែលភាគច្រើននៃពួកនេះពាក់ខ្នាយតាន់ជ្រូកព្រៃជាប្រចាំថ្ងៃទៀតផង ។
ការមានជំនឿលើខ្នាយតាន់ជ្រូកព្រៃរបស់ប្រជាជនខ្មែរស្ទើរតែមាន លក្ខណ:ជាទូទៅក្នុងសង្គមខ្មែរ ជាពិសេសនៅតំបន់ជួរភ្នំដងរែក និងនៅតំបន់ព្រៃភ្នំដែលគេយល់ឃើញថា ជាតំបន់អាថ៌កំបាំងប្រកបដោយបារមី និងវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិ ឬក៏ជាកន្លែងរស់នៅដ៏សុខសាន្តរបស់សត្វជ្រូកព្រៃដោយវត្តមាននៃ មើមដំឡូងព្រៃយ៉ាងសម្បូរ ។
ការស្រាវជ្រាវរបស់យើងបានឱ្យដឹងថា ជ្រូកព្រៃមានទម្លាប់រស់នៅជាហ្វូងរបស់វា ហើយនៅក្នុងហ្វូងជ្រូកនីមួយៗ គេឃើញមានមេហ្វូងមួយជា ជ្រូកឈ្មោលដែល មិនត្រឹមតែមានមាឌធំ ហើយខ្លាំងជាងគេទេ វាថែមទាំងកាចសាហាវទៀតផង ។ នៅក្នុងខណៈ ពេល ដែលមានកូនជ្រូកព្រៃទើបនឹងកើតមក មេហ្វូងជ្រូកព្រៃដ៏កាចសាហាវខ្លាំងនេះសម្លាប់នូវកូនជ្រូកព្រៃឈ្មោល ណា ដែលវាទទួល ស្គាល់ថាមានមហិទ្ធិឫទ្ធិដូចវា ។
អ្នកស្រុករស់នៅតំបន់ជួរភ្នំដងរែកបានឱ្យដឹងថា ការបំផ្លាញកូនខ្លួនឯងដូច្នេះ បណ្តាលមកពីមេហ្វូងខ្លាចក្រែងកូនឈ្មោលនៅ ក្នុងហ្វូងនោះនឹងដណ្តើមអំណាចធ្វើជាមេហ្វូងទៅថ្ងៃក្រោយ ។
ពេលមេហ្វូងជិតស្លាប់ ទើបវាទុកកូនឈ្មោលណាដែលប្រកបលក្ខណៈសម្បត្តិរឹងមាំមានដុះខ្នាយវែង ជាងគេបន្តិចដើម្បីទុកដឹកនាំហ្វូងជ្រូកព្រៃបន្តពីវាទៀត ។ ចំពោះមេហ្វូងជ្រូកព្រៃដល់ពេលដែលវាចាស់ជរាខ្លាំងទៅ វាដើរទៅរកកន្លែងណាស្ងាត់ និងមានដើម ឈើផង ដើម្បីយកខ្នាយតាន់របស់វាទាំងពីរទៅកាច់បំបាក់ទុកបង្កប់ចោលនៅនឹង ដើមឈើនោះ ។
មហិទ្ធិឫទ្ធិរបស់ខ្នាយតាន់នៅត្រង់ថា បារមី ឬវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិជាពន្លឺនៅលើថ្ងាសជ្រូកព្រៃដែលតាមថែរក្សា គាំពារជានិច្ចកាល ។ បារមីនេះឯងដែលពិបាកនឹងមាននរណាម្នាក់អាចសម្លាប់វាដោយងាយបានឡើយ ។
ហេតុដូច្នេះហើយ ប្រជាជនខ្មែរនៅតាមតំបន់ព្រៃភ្នំដងរែក និងតំបន់ខ្ពង់រាបដទៃទៀត មានជំនឿថា អ្នកដែលរើសបានខ្នាយ តាន់ជ្រូកព្រៃយកមកពាក់ គឺគេនឹងមានសេចក្តីសុខសិរីសួស្តីជាពុំខាន ។ បារមីនៃខ្នាយតាន់នេះនឹងនៅរក្សាការពារមិនឱ្យសត្រូវជិតឆ្ងាយណាមក បៀតបៀន ឬយកឈ្នេះលើខ្លួនគេបានឡើយ ។
អ្នកមានខ្នាយតាន់ជ្រូកព្រៃតែងតែកាន់ត្រណមមួយចំនួនយ៉ាង ខ្ជាប់ខ្ជួនហើយគួបផ្សំនឹងមន្តអាគមបន្ថែមផងនោះធ្វើឱ្យខ្នាយតាន់ ជ្រូកព្រៃដែលមានបារមីកាន់ស្រាប់ កាន់តែខ្លាំងក្លាមួយកំរិតថែមទៀត ។
ចំពោះបងប្អូនជនជាតិខ្មែរលើ ក៏មានជំនឿដូចគ្នានេះដែរ ។ គេបានចាត់ទុកជំនឿនេះជា ទំនៀម ទម្លាប់ ប្រពៃណីប្រចាំជនជាតិទៀតផង ។ គេយល់ថា បារមីខ្នាយតាន់ជ្រូកព្រៃសម្រាប់ជួយការពារនឹងសត្វព្រៃដ៏កាច សាហាវផ្សេងៗ ឬអាវុធដូចជាព្រួញ ស្នជាដើម ដោយហេតុថានៅតំបន់ព្រៃភ្នំពុំមានគ្រាប់កាំភ្លើង ឬជាតិផ្ទុះឡើយ ។
សរុបសេចក្តីមក ជំនឿលើខ្នាយតាន់ជ្រូកព្រៃនៃជនជាតិខ្មែរ អាចឆ្លុះបញ្ចាំងឱ្យឃើញថា ទស្សនៈរបស់មនុស្ស ជាពិសេសនៅពេលដែលប្រឈមមុខនឹងគ្រោះកំណាចអ្វីមួយមកពីខាងក្រៅ រមែងតែប្រាថ្នាសេចក្តីសុខសប្បាយ និងសុវត្ថិភាពតែប៉ុណ្ណោះ ហើយជំនឿនេះក៏ជាមែកធាងនៃខឿនវប្បធម៌អរូបីរបស់ជាតិយើងផងដែរ ។
គប្បីជម្រាបផងដែរថា ចំពោះខ្មែរសុរិន្ទ្រ បុរីរម្យសព្វថ្ងៃ ឆ្អឹងថ្គាម ខ្នាយ និងឈាមសត្វព្រៃមួយចំនួនមានតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការរក្សារោគ ឬជំងឺ ។ ឧទាហរណ៍គេយកថ្គាមដំរីទៅដុសនឹងថ្ម ហើយស្រង់ទឹកយកទៅបរិភោគដើម្បីការពារពុលថ្នាំ និងធ្វើឱ្យត្រជាក់ខ្លួនប្រាណ ។ ភ្លុកដំរី និងខ្នាយតាន់ជ្រូកព្រៃវិញ គេប្រើសម្រាប់កែក្តៅខ្លួនដែរ ។ ឆ្អឹងត្មាត និងឆ្អឹងអកសម្រាប់កែរោគគ្រុនញាក់រវើរវាយ និងកែរោគស្ត្រីដែលសម្រាលកូនមិនចេញដូចប្រក្រតី ។ ជូនកាលគេក៏យកឈាមរមាសកែក្រំ និងជាំខ្ទុះ ពេលដែលធ្លាក់ពីខ្នងដំរី ឬដើមឈើជាដើម ។ ចំពោះចង្កូមខ្លា គេយកមកដាក់ពាក់ជាបន្តោងនៅកដើម្បីការពារសត្វព្រៃ ហើយបើចង្កូមខ្លានោះមានប្រហោង វាកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាពទៅទៀត ព្រោះព្រាយបីសាចភ័យខ្លាចខ្លាំងណាស់ ។
តើមនុស្សនៅ ភូមិស្នាយ នាសម័យបុរេប្រវត្តិសាស្ត្រមានជំនឿដូចខាងលើ នេះដែរឬទេ ? ចំពោះចម្លើយនឹងសំណួរនេះ បើតាមការស្រាវជ្រាវសិក្សាប្រៀបធៀបរបស់យើងបានឱ្យដឹងថា អ្វីៗដែលពោលមិនខុសប្លែកពីជំនឿរបស់សហគមន៍ខ្មែរនៅភូមិស្នាយ ប៉ុន្មានឡើយ ដោយហេតុថាសំណង់វប្បធម៌វត្ថុបុរាណជាច្រើន ដូចជាឆ្អឹងចង្កូមសត្វដែលគេកប់ជាមួយសព ពុំមែនជាការចៃដន្យទេ ក៏ប៉ុន្តែវត្ថុទាំងអស់នោះបានឆ្លើយតបតាមជំនឿប្រពៃណីរបស់មនុស្ស ខ្មែរនាសម័យដើមយ៉ាងពិតៗ (ម.ត្រាណេ) ។
ប្រភពមកពី៖ វិគីភិឌា
No comments:
Post a Comment